CERKAK

Gara-gara Dalan

“Bintang malam katakan padanya, aku ingin melukis sinarmu di hatinya, embun pagi katakan padanya, biar kudekap erat waktu dingin membelenggunya...”. Durung rampung lagu kang dinyannyekke Kerispatih mau rampung, aku cepet-cepet mateni radio sing sumeleh ana nduwur meja. Yen ora tak peteni mung nambah ngenesing atiku saiki.

Bengi pancen wektu sing paling daksengiti saiki. Maruta mung tansah nggawa ganda sepi. Kelingan marang salah sawijining priya kang nate mampir ing udyananing atiku, kang nambah seseging dhadhaku.

***

Aku kenal dheweke nalika aku melu kursus komputer. Jenenge Endrik, salah sawijining tutor ing nggonku kursus. Ora let suwe aku kesengsem karo wonge amarga sipate sing kalem tur sabar. Ora nyana ora ngira semana uga dheweke, seneng marang aku.

Kanca-kancaku uga sarujuk menawa aku daden karo mas Endrik. Akeh sing kandha manawa pasuryaku karo pasuryane mas Endrik kaya jambe sinigar, mula wong-wong sing ora ngerti mesti bakal takon apa aku adhike mas Endrik. Aku mung kerep mesem wae yen ana pitakonan kaya mangkono. Akeh uga wong sing kandha yen pasuryane mirip  jare kuwi jodhone. Aku mung bisa ngamini wae.

“Dhik, sesok malem minggu aku dolan menyang omahmu ya?” pitakone nalika bubar kursus.

“Ya mangga mas, aku malah seneng. Mengko daktepungake karo bapak ibuku”.

Malem minggu sing dakenten-enteni teka. Tenan sing dikandhakake mas Endrik, dheweke teka menyang omahku. Enggal-enggal dakbukakne lawang lan dakaturi lungguh. Sawise jaduman sauntara, aku menyang mburi marani ibu sing lagi delok tv.

Ibu enggal-enggal metu lan nemoni dhayuhku sing ana ruang tamu. Melu lenggah lan jaduman.

“Oh, iki ta kancane Dian. Asmane sinten mas?” pitakone ibu sinambi salaman.

“Kula Endrik buk.” Sumaure karo mesem.

“Daleme pundi?” pitakone ibu.

“Kula Sumbersari buk, celak kaliyan bale desa.”

“Buk, mas Endrik menika sakniki dados kanca cedhak kula, panjenengan setuju to?” pitakonku.

Ananging ibu ora ngendika apa-apa. Panjenengane mung mesem wae. Aku mikir iku pratandha menawa ibu sarujuk yen mas Endrik dadi kanca cedhakku. Ora let suwe jaduman ibu pamit menyang njero maneh. Ninggal aku lan mas Endrik sing asik jaduman.

            Watara jam 9 mas Endrik pamit mulih. Amarga ora kepenak yen kesuwen wong lanang dolan menyang omahe wong wadon bengi-bengi.

            ***

Sawijining bengi, nalika ndelok tv bebarengan, ibu takon bab kang ora tak nyana-nyana.

“Apa tenan kancamu sing mrene wingi kuwi kanca cedhakma saiki?

“Nggih tenan buk, ibu lak ya sarujuk ta?” sumaurku karo rada bingung.

“Jan-jane ngono aku ora sarujuk yen Endrik kae dadi kanca cedhakmu, ananging yen kanca biasa ya ora apa-apa”.

“Lha kenging menapa bu, kala wingi kula tepangaken ibu mesem kemawon sajak sarujuk?.” sumaurku karo tansaya bingung.

“Ngene lho nduk, kowe lak yo wes tau krungu yen ana adate wong Jawa ora oleh ngepek mantu sing dalan omahe mojok  yen didelok saka omahe dhewe. Jarene ora apik, mengko bakal ana kadadean ala sing ora dikarepake. Kamangka omahe kancamu kuwi yen didelok saka kene lak to pojok kidul wetan. Mulane sadurunge kebacut kowe dakkandhani dhisik.” kandhane ibu alon-alon.

Mak dheg aku krungu ngendikane ibu. Kaya krungu gludhung ing mangsa ketiga.

“Kok ya ibu tasih percaya ngoten niku?” aku karo rada nesu,

“Iku pancen wis dadi kaparcayane wong Jawa. Manuta kandhane ibu, aku ora kepengin ana apa-apa ing kluwargane awake dhewe. Kowe oleh yen kekancan karo bocah kuwi, ananging yen kanca cedhak ibu ora sarujuk.”

Sawise krungu kaya mangkono, aku mlebu menyang kamar karo rada mbanting lawang.

            ***

            Pirang-pirang dina aku tansah kelingan marang ngendikane ibu. Apa kuwi tenan? Pitakonan iku tansah ngganjel ing atiku. Nganti mas Endrik bisa ngrasakake yen ana sing ora biasa karo aku.

“Ana apa ta dhik, kok sajake rada beda dina-dina iki?” pitakone mas Endrik penasaran.

“Ora kok mas. Ora ana apa-apa.”

“Ora sah ngapusi. Yen ana masalah ki kandhaa, sapa ngerti aku bisa ngewangi.”

“Iya, ana prakara penting kang arep dakkandhakake marang sampeyan.”

“Iya, ana apa?” mas Endrik penasaran.

“Ibuku ora sarujuk yen aku cedhak karo sampeyan” sumaurku karo rada wedi.

“Lha ana apa kok ora sarujuk, wingi sajak ibumu apik-apik wae, lha kok saiki kowe kandha ngono? Pitakone karo rada nesu.

“Amarga ibu ngendika yen ana kaparcayan Jawa ora kena yen nganti oleh mantu sing omahe pojokan. Kamangka omahe sampeyan lak ya pojok kidul wetan yen didelok saka omahku . Menawa dilanggar bakal ana kadadeyan kang ora becik.”

Mas Endrik mung bingug lan meneng ngrungokake kandhaku. Semana uga aku.

***

Wiwit kadadean iku aku, mas Endrik lan kluwargaku dadi ora kepenak. Aku sing isih mangkel karo apa sing dikadhakake ibu, lan sikape mas Endrik sing uga malih sanajan ora ngetok-ngetoki ning ngarepku.

Ing salah sawijining dina kang ora taknyana-nyana, mas Endrik teka ing omah. Aku rada kaget amarga ora kandha sadurunge.

“Dhik sepurane aku mrene ora kandha dhisik. Ibumu ana ta, aku kepengin matur karo ibumu.”

Aku kaget krungu pitakonane. “Arepe matur apa mas, kok sajak wigati?”

“Ora apa-apa, yen ana enggal diaturi mrene.”

Aku enggal mlebu lan ngaturi ibu. Ibu enggal metu lan lungguh ana kursi ruang tamu.

“Bu, kula wonten mriki badhe nyuwun pirsa, kenging menapa panjenengan boten sarujuk menawi kula cerak kaliyan Dian?” pitakone alon-alon.

Aku kaget lan ora percaya yen mas Endrik wani takon langsung karo ibu.

“Ngene lo mas, sampeyan lak ya ngerti utawa wis tau krungu yen adate wong Jawa ki ora apik yen oleh mantu dalan omahe  mojok. Mengko marahi ana kadadeyan sing ora apik.”

 “Mumpung durung kebacut adoh, aku njaluk marang sampeyan ora sah diterusne. Iki ngono kanggo kabecikane kabeh”.

Krungu sumaure ibu kang kaya mangkana dheweke lan aku mung bisa meneng. Ora nyangka yen gara-gara adate wong Jawa sing kaya mangkana aku bakal dadi korbane.

“Nggih menawi mekaten ingkang panjenengan kajengaken, kangge kabecikan panjenengan lan Dian, kula ngalah kemawon.  Boten dados menapa  menawi kula boten saged cerak kaliyan Dian.”

Ora krasa luh tumetes metu. Ora nyana ora ngira yen ngene dadine. Ngerti aku sing kaya mangkene, dheweke ora tega nyawang aku.

“Ora apa-apa dhik, menawa  awake dhewe pancen jodho ora bakal menyang ngendi-ngendi, mesti bakal pethuk maneh.” Kandhane kanggo nguatne aku.

Luhku tansaya dleweran mili kaya kali kang ora bakal asat. Sanajan ati iki isih abot pisah karo wong sing daktresnani, aku nyoba legawa kanggo kabecikane kabeh. Percaya yen jodho ora bakal mlayu menyang ngendi-ngendi, bakal pethuk maneh.